Bożena Klimek-Kurkowska Urodziła się w 1976 roku w Radomiu. W 2001 ukończyła studia w Katedrze Sztuki Wydziału Nauczycielskiego Politechniki Radomskiej im. Kazimierza Pułaskiego (obecnie Uniwersytet Technologiczno-Humanistyczny im. Kazimierza Pułaskiego). Dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Gieragi; aneks w Pracowni Grafiki Warsztatowej prof. Krzysztofa Wyznera (2001). Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (2000 –2005) w tym Rzeźba (2001-2003) w pracowni prof. Macieja Szańkowskiego. Uzyskała dyplom z wyróżnieniem z Rzeźby w Pracowni Ceramiki prof. Ewy Twarowskiej-Siody. Od 2007 pracuje w Pracowni Rzeźby na Wydziale Sztuki Politechniki Radomskiej im. Kazimierza Pułaskiego (obecnie Uniwersytet Technologiczno-Humanistyczny im. Kazimierza Pułaskiego). W 2013 r. uzyskała stopień doktora na tejże uczelni. Uczestniczka licznych konkursów i wystaw zbiorowych w kraju (Biała Podlaska, Częstochowa, Katowice, Kielce, Kraków, Łódź, Ostrowiec Świętokrzyski, Olkusz, Poznań, Radom, Sanok, Starachowice, Toruń, Warszawa) i za granicą (Czechy, Egipt, Macedonia, Niemcy, Rumunia, Słowacja, Wielka Brytania, Litwa).
Instalacja „Drzewa”. Jak mocno forma przedmiotu jest w stanie poddać się formie przestrzeni? Wzajemna chłonność obu tych zależnych od siebie bytów, stawia je na równym poziomie znaczeń ( nie wypierając jedna drugiej bezmyślnie). Forma przedmiotu nieodgrywająca swojej pierwotnej funkcji, przygotowana jest na przemienność znaczeń i budowanie nowych jakości w procesie. Nadczynność codzienności odnotowuje stany faktyczne poprzez uformowane materie dialogowane z przestrzenią. Zwielokrotnione kształty wzmacniają swoją stanowczość i tożsamość poprzez multiplikowane zestawianie. Genokształty konstruują proste układy powtórzeń cyklicznych rytmów podkreślając znaczenie przedmiotu. W przypadku znalezienia wmówionej dysfunkcji formy, akceptuję jej „defekt” , włączając ją w trwającą całość w różnych jej możliwościach bytu. Ufność wobec powstających relacji przestrzennych pomiędzy nimi jest permanentna. Przenikanie się światła z cieniem, linii z płaszczyzną, faktury ze strukturą wskazują na mocną współzależność , współistnienie i współdziałanie tworząc otwarte kompozycje wyobrażeń. Wyrozumiałość poszczególnych elementów wynikająca z ich lapidarnych kształtów przemieszcza się płynnie z jednego układu na następny dbając tym samym o spójność koncepcji . Rodowodem powstałych synchronizacji jest konstrukcja biotyczna oparta na zależnościach i oddziaływaniu jednych na drugich w sposób pośredni lub bezpośredni. W tym temacie szukam genezy powstania większości obiektów i układów przestrzennych. Ta koncepcja pozwala na otwarte i swobodne działanie twórcze w naturalnych materiach.
Opis techniczny projektu: Stalowe pręty o średnicy 0,6mm i o długości 220 cm,200cm wbijane w miękki grunt ziemny na głębokość 15cm będą stanowiły pionową konstrukcję dla multiplikowanych naczyń (masa żużlowo-kompozytowa, trociny drewniane) nakładanych wertykalnie na siebie tworząc dziewięć elementów całej instalacji. Całość będzie stanowiła grupę podobnych do siebie obiektów dających efekt zbioru naśladującego młode pnie drzew. Kompozycja otwarta posiada cechy otwartego zespołu mogącego zwiększać zasięg wypełniania przestrzeni.