“W pewnym momencie kontaktu ze sztuką, malowanie kwiatów wydało mi się tak niemodne, że aż „awangardowe”. Odbiór piękna kwiatu jest niezaprzeczalny i niezależny od doświadczenia. Maluję kwiaty pozosta- wiając uprzedzenia i teorie obok. Malowanie ich dało mi nowy rodzaj doznania: spokój i nieustające zaskoczenie dla bogactwa form i barw.
Staram się nie prowadzić dyskursu z konwencjami, tendencjami
i modami. Żywe malarstwo według mnie, odrzuca nawyki myślenia
i postrzegania, poprzez umysł konstruujące rzeczywistość. Staram się
ją uchwycić, ewentualnie porządkować, swoistym alfabetem kodującym przestrzeń. Niekiedy upraszczam ją do symbolicznych linii nie rezygnując z opisu przedstawiającego.
Sublimując formę chciałabym dotrzeć do treści bardziej duchowych,
nie kwestionując wartości materii. Przedmiot traktuję według własnej hierarchii wartości. Myślę że w moich obrazach można odnaleźć echo estetyczności z lat dwudziestych i trzydziestych. Z drugiej strony oszczędność kompozycyjna może kojarzyć się ze sztuką Wschodu.
Jest to częściowo świadomy wybór, ale bardziej wynikający
z upodobań niż celowego naśladownictwa.”
Magda Kazimierska
